Aneta Jadowska "Egzorcyzmy Dory Wilk" (Fabryka Słów)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 03, wrzesień 2014 08:42

Autor: Kamila Walendowska

Czy gdyby Teodora Wilk trzymała się swojego gatunku, była grzeczną wiedźmą, zadającą się tylko z magicznymi istotami, unikając brzydkich i złych piekielników i pierzastych, byłaby interesującą osobą, o której chciałoby się czytać i z niecierpliwością czekałoby się na kolejny tom powieści? Zdecydowanie nie. Zatem bardzo dobrze, że Dora jest, jaka jest. Jeśli dzieję się coś lub cokolwiek, wiedźma od razu musi być w to wplątana i zaczyna się kolejna wciągająca i ekscytująca przygoda z książką.

Choć Dora nie jest już policjantką i wydawać by się mogło, że „już nic nie musi”, to jednak powrót nawet chwilowy, znów okazał się konieczny. Na stół w prosektorium pod skalpel Bogny trafiają bestialsko zmasakrowane zwłoki trzech kobiet. Wśród wielu ran na ciałach jest coś jeszcze, tajemnicze świecące symbole, które znikają przy pierwszym kontakcie ze skalpelem. Nie wszyscy mają możliwość widzieć owe symbole, jakby były zarezerwowane tylko dla pewnego gatunku oczu. Bogna, choć nie wierzy w zjawiska nadprzyrodzone i w to, że sama ma coś magicznego w sobie, prosi Dorę o pomoc w rozwiązaniu zagadki, gdyż zdaje sobie sprawę, że tylko ona może doprowadzić do ujęcia sadystycznego psychopaty.

Teodora, rozpoczynając śledztwo już na samym początku wie, że nie uda jej się samej tego rozpracować. Użycie konkretnych symboli wskazuje na bardzo silną osobowość. W celu zrozumienia symboliki udaję się do swojego ojca, Leona. Niestety, już na samym początku zostaje przestrzeżona, by nie mieszała się w tę sprawę, gdyż stoją za tym bardzo złe moce. Nasza wiedźma jednak nie odpuszcza i po wiedzę udaję się do samego Belzebuba, a to, jak można się domyślać, nie spodoba się jej prywatnemu diabłu Mironowi. Na szczęście nasz diabełek jakby „wydoroślał” i nie robi już takich scen zazdrości jak w poprzedniej części „Wszystko zostaje w rodzinie”. 

To już powoli zaczyna być tradycją, że naszej wiedźmie co jakiś czas zdarza się zapominać o złotej myśli: „przezorny zawsze ubezpieczony” i pakuje się w kłopoty na granicy życia i śmierci. Przez swoją nieostrożność sama wpada w ręce psychopaty, który poddaje ją nieziemskim torturom. A co dalej? Oczywiście splot niefortunnych, przypadkowych i mało komfortowych wydarzeń, który sprawia, że od książki trudno się oderwać. Wśród nich jedna z najważniejszych, a mianowicie rozwiązanie tajemnicy, dlaczego Baal we wcześniejszym tomie powieści postanowił ogłosić Dorę swoją oblubienicą. Jak można się domyślać intencje diabła nie były takie bezinteresowne. Jeśli chcecie dowiedzieć się, jakie było drugie dno, zapraszam do lektury. 

Czy uda się odkryć, kto tak naprawdę stoi za bestialskimi morderstwami? Czy winny zostanie schwytany? Jakie konsekwencje poniesie Dora na skutek przeprowadzonego mrocznego rytuału? Kogo niespodziewanie odwiedzi wiedźma, by uzyskać najważniejsze informacje? Czy uda jej się przeżyć egzorcyzmy, jakim będzie musiała się poddać? Odpowiedzi na te pytania i wiele innych znajdziecie w książce. 

Autorka Aneta Jadowska bardzo dobrze skomponowała już piąty tom serii o Dorze Wilk. Doskonała fabuła, która wcale nie musi kończyć się happy endem sprawia, że chce się wrócić i przeżywać przygody na nowo. Polecam.

Aleksandra Szarłat "Celebryci z tamtych lat" (Znak)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 02, wrzesień 2014 11:08

Obecnie celebryci kojarzą się nam z większymi lub mniejszymi skandalami, portalami plotkarskimi, wypadkami samochodowymi i czasami kompromitującymi fotografiami w internecie. Gwiazdy i gwiazdki są obecne, tuż obok, stały się elementem krajobrazu, czymś powszechnym, a może przez to i czasami niezauważalnym, żeby nie powiedzieć, że bez większej wartości.

 

Gwiazdy z czasów PRL-u miały całkiem inny blask, a może i wymiar. Nie były łatwo dostępne, nie można było ot tak, pooglądać sobie ich zdjęć, a i wiadomości do szarego człowieka nie dochodziły zbyt szybko, a jeśli nawet to nie było żadnej gwarancji, że prawda to jest, a nie spreparowany news, przepuszczony przez cenzurę. Dlatego materiał dowodowy, który w swej książce zawarła Aleksandra Szkarłat, stanowi gratkę nie lada dla wszystkich tych, którzy uwielbiają anegdoty, ploteczki, kawałek historii i obraz tamtych "pięknych dwudziestoletnich" a czasami "szpetnych czterdziestoletnich". 

 

"Celebryci z tamtych lat" fundują nam wycieczkę do czasów, kiedy swe pierwsze aktorskie kroki stawiali Daniel Olbrychski, Zbigniew Cybulski, Kalina Jędrusik, Elżbieta Czyżewska, Stanisław Mikulski, Jan Nowicki, Andrzej Łapicki. Kiedy Tyrmand pisał "Złego", kiedy Hłasko zdobywał pisarskie szlify pod opieką Stefana Łosia, szefa wrocławskiego Związku Literatów Polskich, kiedy Agnieszka Osiecka "spadkobierczyni skamandrytów" zapisywała knajpiane serwetki kolejnymi utworami.

 

Czytając o ich życiu, a także wielu innych ludzi związanych ze światem filmu, teatru i literatury, żyjących w Polsce komunistycznej nasuwa się jeden wniosek. Ich codzienność to była jedna wielka balanga. Szlak celebrycki, obejmujący warszawską "Kameralną", kawiarnię PIW-u przy Foksal, kawiarnię Czytelnika przy Wiejskiej, kawiarnię i stołówkę Związku Literatów, hotel Bristol, basen Legii, wreszcie SPATiF. Kluby, stołówki, restauracje. Wszyscy tam "bywali", życie toczyło się od knajpy do knajpy. Niekiedy towarzystwo lądowało w wiecznie otwartym mieszkaniu Dygata i Jędrusik, ale nie każdy mógł tam się pojawić. Przyjęcie do domu gospodarzy było wielką nobilitacją i wszyscy tego pragnęli. Dobrze też było pokazać się w Sopocie i w Kazimierzu Dolnym. Artyści z tamtych lat robili wszystko, aby w jakiś sposób pokolorować tę szarą rzeczywistość, w której przyszło im żyć. A robili to najczęściej za pomocą alkoholu. Bo wówczas pili wszyscy. Bez wyjątku. Bo zgodnie z tym, co napisał Kisiel w jednym ze swoich felietonów "Polsko, bądź mniej nudna!", ograniczeni przez ustrój, zasady i zaściankowość artyści znaleźli swój własny sposób na zmianę. 

 

Książka Aleksandry Szarłat to pełna humoru retrospekcja, ukazująca znanych i lubianych, zdolnych, zagubionych, niszczących siebie i innych, szukających szczęścia, zazdrosnych, szalonych ludzi, którym przyszło żyć w nader trudnych czasach. I jedni umieli odnaleźć się w tej niesprzyjającej wolnym duszom rzeczywistości, inni niestety nie. 

Lektura nader interesująca, zabawna, ciekawa, z niekiedy dużą nutą refleksji, jaka pojawia się u czytającego. Kawał dobrego dokumentu, napisanego językiem dynamicznym, nieprzegadanego i od początku do końca wciągającego. Polecam.

 

 

Maria Ulatowska i Jacek Skowroński "Autorka" (Prószyński i S-ka)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 01, wrzesień 2014 17:32

Maria Ulatowska i Jacek Skowroński to autorzy, których nie trzeba czytelnikom specjalnie przedstawiać. Ulatowska stworzyła kilka znakomitych powieści obyczajowych i dała się poznać jako kreatorka magicznego nastroju i wciągających fabuł, Skowroński zaś napisał kilka mrożących krew w żyłach kryminałów, z wartką akcją i misternie skonstruowaną intrygą. Tym razem Ulatowska i Skowroński występują w charakterze duetu. Autorka to ich wspólne pisarskie dzieło. Jaki jest efekt? Dość... hm... dziwny. 

Justyna Sobolewska jest kobietą po przejściach. Została zdradzona, rozwiodła się i... napisała książkę, którą z miejsca przyjęto do druku. Obecnie tytułowa „autorka” tworzy swoją kolejną powieść i prowadzi spokojne, choć dość samotne, życie. Sporo pracuje, jeździ na spotkania autorskie, odnosi sukcesy zawodowe. Nad głową Sobolewskiej zaczynają się jednak gromadzić czarne chmury. Za pośrednictwem Facebooka przychodzą do niej wiadomości o osobliwej treści od niejakiego Maksa Barona, a kolejne jej czytelniczki giną tragicznie – od strzału oddanego z broni palnej. Przy zwłokach kobiet policja odnajduje papierowe łódeczki, które stają się „znakiem firmowym” mordercy. Seryjnego, rzecz jasna. A przynajmniej wszystko na to wskazuje. Do Justyny Sobolewskiej dociera wreszcie, że ona sama również może paść ofiarą psychicznie niezrównoważonego przestępcy. Sprawa „seryjnego” trafia do rąk nadkomisarza Piotra Zawady, który wraz z policyjną profilerką – Eweliną Zaczeską – usiłuje przeniknąć motywy sprawcy i dotrzeć do jego chorego, szalonego umysłu. Zadanie jest niełatwe, zwłaszcza, że zarówno Zawada, jak i Zaczeska mają swoje własne problemy. I tajemnice...

Muszę przyznać, że po powieści Autorka wiele sobie obiecywałam. Wiele dobrego. Po pierwsze skusił mnie interesujący temat. Po drugie skusił mnie duet autorski. Po trzecie – wydawnictwo, znane z publikowania raczej wartościowych pozycji. Muszę również przyznać, że Autorka odrobinę mnie rozczarowała... I piszę to z wielką przykrością, miałam bowiem nadzieję na fajerwerki i najlepszego szampana z truskawkami, a otrzymałam... zimne ognie i rosyjskie Igristoje. Wiem, że przy zimnych ogniach i Igristoje też można się nieźle bawić, nie jest to zatem tak do końca przytyk. A jednak mogło być lepiej. Powiem więcej – mogło być milion razy lepiej, kiedy do klawiatury usiadły takie osoby, jak Ulatowska i Skowroński, którzy naprawdę potrafią pisać. Potrafią bardzo dobrze. Tutaj, w Autorce, również widać ich kunszt, mimo to powieść jest fabularnie mocno chaotyczna. Niezwykle trudno stworzyć pisarskie dzieło w duecie tak, by w żadnym miejscu na tej misternie zaprojektowanej kreacji nie było widać szwów. Kilka tygodni temu miałam okazję czytać Cienie na jeziorze Amneris Magelli i Giovanniego Cocco i uważam, że właśnie im udało się to koncertowo. Widać tam spójność, jedność myśli i genialną konstrukcję fabularną, której tutaj, w Autorce, bardzo mi brakuje. Autorka to książka zbudowana z nierównych literacko skrawków, momentami fabularnie niespójna, w której – co jest jej największym minusem – brakuje silnego, wyrazistego głównego bohatera. Z początku wydaje się, że będzie nim tytułowa „autorka”, Justyna Sobolewska, później – nadkomisarz Zawada, jeszcze później – profilerka, a jeszcze później... sama już nie wiedziałam, o kim właściwie jest ta książka. Nie mam nic przeciwko tzw. bohaterowi zbiorowemu, ale pod warunkiem, że jego powieściowe bytowanie ma głębszy sens. A tymczasem nie pojmuję, w jakim celu pojawia się w Autorce Marianna Jodełka czy Krzysztof Wolański, którzy mają swoje przysłowiowe pięć minut i słuch po nich ginie. Czy te postaci miały wzbudzać podejrzenia, dezintegrując w ten sposób narrację? Wspaniale. Szkoda tylko, że nikt ich tak naprawdę o nic nie podejrzewa... Nie rozumiem również, czemu służył „epizod gdański” nadkomisarza Zawady. Do końca żywiłam nadzieję, że ów rozdział ma jakikolwiek związek z głównym wątkiem, ale okazał się zwykłym ślepym zaułkiem. Element charakterystyki postaci? Być może, niech i tak będzie. Wielka szkoda, że pełen niedopowiedzeń i semantycznych luk. I na koniec najlepsze – wyleję do końca moje prywatne wiadro jadu i miejmy już to z głowy, bo zwyczajnie, po ludzku, nie mogę się powstrzymać... Dlaczego, do licha ciężkiego, „Justyna” Sobolewska bywa również okazjonalnie zwana „Joanną”? I to niejednokrotnie? Ja rozumiem, Sienkiewicz także mylił imiona swoich bohaterów i Zagłoba raz jest u niego Janem, raz Onufrym, a jednak Trylogia ma miliony stron, podczas gdy Autorka niewiele ponad czterysta...

A teraz, skoro moje prywatne wiadro jadu stoi nareszcie puste, można napisać coś miłego. Bo Autorka ma również sporo autów, o których grzechem byłoby nie wspomnieć, a które sprawiają, że książkę, mimo fabularnych niedociągnięć, czyta się z przyjemnością. Powieść jest stylistycznie dopracowana, a autorzy zdecydowali się na połączenie narracji pierwszoosobowej z trzecioosobową, co okazało się ciekawym zabiegiem i skutecznie ograniczyło wiedzę czytelnika, prowadząc go na interpretacyjne manowce. Interesujący jest również sam koncept fabularny (niejednej czytelniczce-pisarce przejdą ciarki po plecach podczas lektury) oraz bohaterowie. Jak już wspomniałam, brakuje tutaj jednego, wyrazistego „protagonisty”, mimo to galeria zaprezentowanych postaci przedstawia się nader barwnie i niebanalnie. Każdy ma coś do ukrycia, pielęgnuje tajemnice, nie daje się do końca poznać, nie budzi całkowitego zaufania. Takich bohaterów najtrudniej wykreować i o takich najprzyjemniej się czyta. Zwłaszcza kobiety są tutaj warte poznania: Justyna Sobolewska, Ewelina Zaczeska i Katarzyna Karwowska – vel „Katiusza” – policjantka z problemami. Szczególnie jednej z nich sugeruję przyjrzeć się uważnie. Kto czytał, ten wie dlaczego... 

Warto zatem sięgnąć po powieść Ulatowskiej i Skowrońskiego, by przekonać się, jakie tajemnice skrywają bohaterowie i kto próbuje osaczyć tytułową, poczytną pisarkę. Jestem pewna, iż mimo pewnych niedociągnięć na poziomie konstrukcji fabularnej, wielu czytelnikom Autorka przypadnie do gustu. Mam nadzieję, że jeśli w przyszłości Ulatowska i Skowroński ponownie zdecydują się skrzyżować klawiatury, ich kolejna powieść będzie po prostu bardziej dopracowana i doszlifowana. Ja z pewnością  na taką liczę. I sięgnę po nią bez chwili wahania. Bo ufam im, mimo wszystko.  

Rekrutacja zakończona :)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 01, wrzesień 2014 12:30

Serdecznie dziękujemy za wszystkie zgłoszenia i podesłanie ciekawych tekstów. Wybór był trudny, dlatego też zdecydowaliśmy się przyjąć do naszej puli recenzenckiej aż pięć osób. I są to:

Barbara Zając
Katarzyna Stec
Agnieszka Trześniewska
Kamila Krain
Michał "Michu" Wysocki

Wielkie gratulacje, witamy w naszym zespole, niech się ciekawie czyta i jeszcze ciekawiej pisze!

Pozostałym osobom także serdecznie dziękujemy, zachowamy Wasze propozycje na przyszłość :)