Elżbieta Cherezińska "Królowa" (Zysk i S-ka)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 04, styczeń 2017 10:43

„Królowa” to druga część powieści o Hardej autorstwa Elżbiety Cherezińskiej – znanej pisarki, która po mistrzowsku tworzy fabułę, łączącą świat realny oraz z pogranicza snu i magii. Jakie są dalsze losy Hardej – Królowej, która zmierza drogą przeznaczenia? Kolejny tom powieści przypadnie do gustu przede wszystkim miłośnikom fantastyki historycznej. Choć nie wiele pozostało źródeł na temat życia Świętosławy, to jednak pisarka zbudowała fabułę, która sprawia, że po kilku zdaniach czytelnik zaczyna przemierzać ścieżki głównej bohaterki. Intrygi, walka o władzę, sojusze, wojny – to nie tylko domena walecznych mężczyzn, ale również kobiet, posiadających w sobie tę siłę, iskrę, odwagę i waleczność,  które często sprawiają, że to one stają się głównymi graczami. 

Elżbieta Cherezińska z niezwykłą plastycznością wykreowała bohaterów swojej powieści. Tu nie ma miejsca na postacie, o których można stwierdzić, że jedynie stanowią tło akcji – każda z nich wyróżnia się swoistymi cechami oraz przeżywa chwile, które sprawiają że powieść trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Co ważne, pisarka nie powołała do literackiego życia bohaterów, których można jednoznacznie zaklasyfikować. Każdy z nich ma zarówno wady, jak i zalety. Świat Cherezińskiej nie jest krystaliczny – jest pełen przeciwności, w których miłość idzie w parze z nienawiścią, a często szlachetne uczucia ponoszą klęskę z odwiecznymi pragnieniami. A to wszystko zostało okraszone literackim talentem. Pisarka zwodzi czytelnika, prowadzi po krętych ścieżkach historii. Urwane, w kawałkach, pozostawione wyobraźni czytelnika – kto kogo pokocha, opuści i kto zwycięży w tej walce o władzę i szczęście? 

Nie należy zapomnieć o wątkach miłosnych, które często tak jak to w rzeczywistości bywa, stają się sensem całej historii. I zarówno tej pisanej, jak i tworzonej przez codzienność. Zawikłani i uwikłani, chłodna gra pozornie wielkich emocji, lub wręcz przeciwnie odrobina szczęścia w uczuciach, które walczą o to, aby zaistnieć mimo wielu przeciwności losu – to w powieściach Cherezińskiej (i nie tylko) miłość nieraz staje się przyczyną największych wojen i zmusza do największych poświęceń w imię kruchego szczęścia, które paradoksalnie jest sensem życia. Ale aby nie było zbyt mdło i słodko, pisarka wzbogaciła swoją powieść o nieokiełznaną seksualność, która potrafi uwieść czytelnika. I tak miłość i pożądanie nie zawsze idą w parze, namiętność bywa odcieniem nienawiści, a źródło prawdziwiej przyjemności tkwi w przekraczaniu granic. 

Powieść należy do tych pozycji literackich, przy których czas i mijające godziny nie mają już żadnego znaczenia. Ostrzegam – czytelnik może spóźnić się autobus, do pracy, na wizytę u lekarza lub całkowicie zapomni o bożym świecie, a więc rozpoczynacie historię Hardej na własną odpowiedzialność.

Katarzyna Puzyńska "Dom czwarty" (Prószyński i S-ka)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: sobota, 10, grudzień 2016 10:54

Książka jest lekarstwem na wszystko. Wiadomo to od dawna. Moja przygoda z Jej twórczością rozpoczęła się w pewien listopadowy wieczór i skończyła się dwa wieczory później po pochłonięciu pierwszych czterech tomów. A właściwie przerwała, w oczekiwaniu na kolejny tom. Katarzyna Puzyńska- Królowa polskiej literatury kryminalnej należy do tej grupy polskich autorów, których przedstawiać nie trzeba. Powraca do czytelników z siódmym już tomem sagi o policjantach z Lipowa i Brodnicy, zatytułowanym „Dom czwarty”.

Wszystko spowodowała jedna kartka. Wysłana do Klementyny, kiedy ta przebywała w szpitalu na obserwacji, przez jej matkę. Musiała poczekać na powrót Klementyny. A następnie na jej decyzję, czy podejmie prośbę matki - znalezienie prawdziwego mordercy i uniewinnienie kuzyna Błażeja. Decyzja nie należała do prostych, gdyż kontakt z rodzicami Klementyna zerwała, czy wręcz zmuszona była zerwać przeszło czterdzieści lat temu, kiedy dopuściła się haniebnego czynu - miała czelność rozwieść się z mężem, który notorycznie ją bił. Może ciekawość, może zawodowe zboczenie albo fakt, że to matka odezwała się jako pierwsza, spowodował że Klementyna powraca w rodzinne strony, aby poszukać odpowiedzi czy tym razem wymiar sprawiedliwości się nie pomylił. Jednak, rzekomo nigdy nie dociera na miejsce.

Zaniepokojona brakiem jakiegokolwiek kontaktu ze strony partnerki Lilianna, postanawia zgłosić to jej kolegom po fachu. Komendant Cybulski znający Klementynę od lat, bagatelizuję kwestię jej zniknięcia, zdając sobie sprawę że zdarzało się jej już zniknąć na kilka dni. Poszukiwania, od nieoficjalnego śledztwa, za zgodą Wiktora Cybulskiego rozpoczyna Daniel Podgórski, Weronika Nowakowska, która ma zostać profilerem policyjnym i przez przypadek Emilia Strzałkowska. Udają się więc do Złocin, gdzie w małej zamkniętej społeczności, chroniącej swoich brudnych sekrecików, odbijając się od muru milczenia próbują odnaleźć jakiś trop. Z każdym jednak dniem nadzieja na odnalezienie Klementyny żywej maleje.  Czy uda się ją znaleźć na czas?

Moją ulubioną bohaterką sagi jest Klementyna Kopp, którą czytelnicy albo kochają albo nienawidzą. Jej nie da się trochę lubić albo trochę nie. Jest tak specyficzną i wielobarwną postacią, że zdanie o jej zaginięciu czytałam dwa razy, żeby się upewnić czy mnie wzrok nie myli - przecież bez Klementyny to nie ta jakość! I o ile odczuwam niedosyt osoby Klementyny w prowadzonym śledztwie, o tyle wdzięczna jestem, że nareszcie, w sioódmym tomie udaje nam się dowiedzieć czegoś więcej o jej przeszłości. 

Coraz większą sympatią zaczęłam w tomie szóstym, czyli Łaskunie pałać do Daniela i niestety, lecz w „Domu czwartym” jego wulgarna i chamska postawa, nie wspominając o nieudanej próbie gwałtu, tę budującą się przychylność wyzerowały. Owszem, rozumiem że powodem jest  trauma po tragicznych wydarzeniach, ale sposób w jaki zwraca się do Emilii jest poniżej wszelkiej krytyki. Chociaż z drugiej strony, nareszcie nie jest aż tak niezdecydowanym mamisynkiem. 

Nie bierzcie się za nią wieczorem, bo jak ja zarwiecie noc. Po każdym rozdziale, które są dosyć krótkie obiecywałam sobie, że odłożę i dokończę następnego dnia. No i skończyłam następnego dnia o 4. nad ranem po przypisie „Od Autorki”. W każdym rozdziale pisarka dokłada nam nowe fakty i opisuje kolejne wydarzenia, które utrzymują napięcie i dają złudną nadzieję, że za chwilę odkryjemy mordercę. Jednak fabuła jest tak skonstruowana, a intryga tak rozwinięta, że do ostatnich stron nikt by się nie spodziewał takiego rozwoju wydarzeń. Dodatkowo Wielkie Brawa dla Pani Puzyńskiej za wplecenie do fabuły wydarzeń z okresu II wojny światowej i upamiętnienia ofiar mordu z 1939 roku z okolic jeziora Bochotek. Pozostaje tylko czekać na kolejny tom, bo końcówka „Domu czwartego” daje nam wyraźny sygnał, że będzie się działo!

Justyna Luszyńska "Będę czekać całą noc" (Novae Res)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 07, grudzień 2016 12:50

„Będę czekać całą noc” jest debiutancką powieścią Justyny Luszyńskiej, którą część osób może kojarzyć jako autorkę strony ajednak.eu lub redaktora działu prozy miesięcznika Wobec. 

Głównymi bohaterami powieści „Będę czekać całą noc” są Ola i Piotr, których poznajemy w dość niecodziennej sytuacji rodem z hollywoodzkiej produkcji, czyli rano, w łóżku, gdzie nie wiedzą jak to się stało, że znaleźli się w nim razem. Dodatkowym szokiem jest informacja przekazana przez koleżankę przebywającą w tym samym mieszkaniu, że zawarli pod wpływem alkoholu małżeństwo.  Smaku całej historii ma nadać jeden drobny szczegół - Piotr nigdy nie zwróciłby uwagi na Olę. Ona zaś w najśmielszych snach nie spodziewała się, że „usidli” miejscowego bogatego architekta, marzenie niejednej dziewczyny. Spotkały się więc dwa odmienne światy, w dodatku są po ślubie. Jedyne co pozostało, to szybko wywinąć się z tej niecodziennej sytuacji, czyli wziąć rozwód, na co oboje ochoczo przystają. Splot niefortunnych zdarzeń spowoduje, że rozwód odwleka się w czasie, dzięki czemu oboje mogą zyskać - wygrać swoje małe wojny i wojenki z życia „przed ślubem”. Ogromną rolę w całym tym zamieszaniu odgrywają przyjaciele Oli - notabene momentami odnosi się wrażenie, że wręcz koczują w samochodzie pod jej blokiem i śledzą każdy jej krok.

Czytelnik od razu może domyślić się zakończenia, jak na hollywoodzką komedię romantyczną przystało. Bo powieść sama w sobie jest komedią, za sprawą bardzo śmiesznych i żartobliwych sytuacji,  dosyć dobrze poprowadzonych, momentami sarkastycznych dialogów oraz ciętych ripost. Kreacja bohaterów głównych i drugoplanowych pozostawia lekki niedosyt, nie zaszkodziłoby gdyby autorka zdecydowała się rozbudować powieść o trochę więcej szczegółów z ich życia rodzinnego, uzupełniając fabułę o ich uczucia i przemyślenia. Przyjaciele, pomimo tego, że odgrywają ogromna rolę w życiu Oli również potraktowani zostali „po macoszemu”, nie wiemy praktycznie nic o ich życiu poza tym, że przyjaźnią się z główną bohaterką.      

Powieść skierowana jest głównie do osób lubiących lekką, łatwą i przyjemną literaturę romantyczną lub potrzebujących odskoczni od ambitnej literatury. Osób nielubiących klimatów harlequina czy komedii romantycznych z lat 90-tych raczej ta historia nie zainteresuje, a jeżeli już to nie powali na kolana. Nie znaczy to jednak, że jest pozycją niewartą uwagi. Na pewno znajdzie się rzesza fanów tego typu literatury, którzy odnajdą w niej jedno przesłanie - od losu czy jak kto woli, przed przeznaczeniem, nie uciekniesz.

Agnieszka Lingas-Łoniewska "Zakręty losu. Nowe pokolenie" (Novae Res)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: piątek, 02, grudzień 2016 10:45

Nie od dziś wiadomo, że jestem wielką fanką twórczości Agnieszki Lingas- Łoniewskiej. Miałam tę przyjemność, że praktycznie od samego początku mogłam podziwiać jej kunszt i lekkość pióra. Zakręty losu to moja najukochańsza seria i zapewne nikogo nie zaskoczę, mówiąc że to ze względu na Lukasa, postać mroczną, z charakterem i przede wszystkim o wielkim i dobrym sercu.   

„Zakręty Losu. Nowe pokolenie” jest czwartym tomem serii o braciach Borowskich- kto nie czytał, koniecznie musi nadrobić te zaległości! Nowe pokolenie umiejscowione jest prawie dwadzieścia lat po „Braterstwie krwi”, naturalnym więc staje się ustąpienie miejsca głównych bohaterów dotychczasowych powieści Łukasza i Krzyśka młodszemu pokoleniu czyli ich dzieciom. Po wielu wydarzeniach, często tragicznych Łukasz i Krzysiek nareszcie prowadzą bardzo ułożone i stateczne życie rodzinne, dzieci dobrze się sprawują- wręcz chodzą jak w zegarku, kobiety ich życia nadal z nimi są, nadzieje na normalność się ziściły. Jednak z tyłu głowy wciąż powraca myśl, że rosyjska mafia z którą zadarli w przeszłości nie odpuści, nie zapomni ich win i uderzy w najmniej spodziewanym momencie, kończąc tym samym sielankowe życie Braci. 

Przysposobiony syn Łukasza, Kacper i jego córka Olga oraz dzieci Krzyśka- Iga i Kamil to główni bohaterowie Nowego pokolenia. Tylko Kacper, rozważny i odpowiedzialny student zna historię ojca, dlatego rozumie dlaczego Borowscy wydają się być nadopiekuńczy- wymagają od dzieci aby trzymały się zawsze razem i zawsze, ale to zawsze mówiły gdzie i z kim idą. Iga, córka Krzyśka, zmaga się z rozterkami swojej pierwszej miłości, która mogłaby się skończyć, nim tak naprawdę zaczęła, dodatkowo poróżnić ojców. Nieodrodna córeczka tatusia, niepokorna Olga, zakocha się w wydawałoby się idealnym chłopaku, przy czym  wyłamie się z dotychczas wypracowanego schematu i zupełnie nieświadomie sprowadzi zarówno na siebie jak i na resztę rodzeństwa zagrożenie. Kamil wydaje się być tłem dla reszty rodzeństwa, o nim i jego problemach dowiadujemy się najmniej, jednak dzięki temu czytelnik nie odczuwa przesytu młodzieńczej miłości i dotyczących jej rozterek.

W tej historii jest jeszcze jeden bardzo ważny bohater, którego autorka wyróżniła kursywą – to w tych fragmentach poznajemy jego losy od dziecięcych lat, jak był szkolony i przygotowywany na pomszczenie ojca i matki. Jak był wykorzystywany, z czego nie zdawał sobie sprawy. Jak w jego przekonaniu, które utwierdzał i umacniał w nim wujek, jedna decyzja Lukasa zmieniła całe jego życie. 

Nasuwa się myśl, że może gdyby starsi Borowscy postanowili wcześniej opowiedzieć swoją historię i uświadomić dzieci, że w każdej chwili mogą spodziewać się ataku, nie doszłoby do dramatu jaki rozegrał się z ich udziałem. Jestem zdania że niewiele by to zmieniło- sam Łukasz wpuszczając Griszę do własnego domu nie spodziewał się, że będzie on wykonawcą misternego planu zemsty rosyjskiej mafii i że na nowo obudzi w nim uśpionego od lat Lukasa. Powraca też odsiadujący wyrok Adam Księżopolski, były mąż Magdy i biologiczny ojciec Kacpra ze swoim planem odzyskania względów syna, przy okazji realizacji finalnego etapu zemsty. Jednak Borowscy nawet w trudnych chwilach jakie zgotowała im rosyjska mafia i Adam Księżopolski, stoją za sobą murem i ze znaną zaciętością walczą o to co dla nich najważniejsze i najcenniejsze-o rodzinę.  

Od „Zakrętów losu. Nowe pokolenie”, tak jak od każdej kolejnej powieści Agnieszki Lingas- Łoniewskiej nie można oderwać przed ostatnią stroną. A i ostatnia strona pozostawia niedosyt i nadzieję na kolejną część losów Borowskich i seniorów i juniorów. Zawsze w jej książkach akcja rozgrywa się bardzo dynamicznie i nie można się w niej dopatrzeć żadnego uszczerbku w fabule, czegoś niedopracowanego, nieprzemyślanego. Pomimo tak długiej przerwy między „Braterstwem Krwi” a „Nowym pokoleniem”, kilkoma powieściami i trylogiami pomiędzy, czytelnik znający trylogię braci Borowskich bez problemu odnajdzie tę szczególną atmosferę w, miejmy nadzieję, w pierwszej części trylogii juniorów.