Wywiad z Magdaleną Zimniak przy okazji premiery jej najnowszej książki "Jezioro cierni" i KONKURS!

Szczegóły

Kategoria: Wywiady

Utworzono: niedziela, 05, maj 2013 07:52

Agnieszka Lingas-Łoniewska: Rozmawiamy przy okazji premiery Twojej czwartej powieści. Po „Szlaku”, „Willi”, „Pokoju Marty” czas na „Jezioro cierni”. Jak się czujesz, jako już doświadczona autorka?

Magdalena Zimniak: Nie czuję się jeszcze doświadczoną autorką, wciąż mam wrażenie, że jestem na początku drogi. Z jednej strony pisanie wypełnia znaczną część mojego życia, z drugiej zdaję sobie sprawę, jak wiele muszę się jeszcze nauczyć. To może stanowić pewien paradoks; uzależniłam się od tworzenia, ale złości mnie, że nie wszystko idzie gładko i nadal popełniam wiele błędów. Jeśli pytasz, jak się czuję przed premierą, odpowiem szczerze: boję się jak nie wiem co! Zaprzyjaźniłam się z bohaterami, przez okres pisania książki żyłam w ich świecie i teraz obawiam się, jak to zostanie przyjęte przez czytelników. Za każdym razem jest tak samo. Przy pierwszej książce się bałam, przy czwartej też się boję. Może tchórz jestem? Powiem więcej, teraz dochodzi strach, żeby nie zawieść czytelników, którzy mnie znają i mają pewne oczekiwania. Kiedy słyszę: „Nie mogę się doczekać" cieszę się, ale myślę sobie: a co będzie, jeśli zawiodę? 

ALŁ: To jest chyba taki zdrowy strach. Rozwijający i dający perspektywy. Czy pamiętasz wrażenia, jakie towarzyszyły ci przy debiucie? Kiedy to było?

Wywiad z Małgorzatą Wardą przy okazji premiery jej najnowszej powieści "Jak oddech".

Szczegóły

Kategoria: Wywiady

Utworzono: wtorek, 02, kwiecień 2013 09:51

Autor: Magdalena Zimniak

Zapraszamy do lektury wywiadu z Małgorzatą Wardą, który przeprowadziła pisarka, Magdalena Zimniak.

MZ: Małgosiu, po lekturze Twoich książek „Nikt nie widział, nikt nie słyszał” i „Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” długo jeszcze żyłam w ich świecie. Poruszasz w nich problemy bardzo trudne, jak krzywda dzieci, rozmaite odchylenia psychiczne czy przemoc. Tematyka wydaje się ciężka i przytłaczająca, a równocześnie Twoje powieści wciągają, ciężko je odłożyć zanim nie pozna się rozwiązania. Według mądrych definicji oscylują pomiędzy literaturą popularną a wysoką. Czy świadomie wybrałaś tak zwaną literaturę środka?

MW: Często przyrównuję tworzenie powieści do kręcenia filmu. Dla mnie mocna scena filmowa, w której na przykład giną ludzie, powinna odbywać się nie przy wysokich, nerwowych dźwiękach skrzypiec, ale przy hicie Rolling Stones. Połączenie dramatu z komercyjną, dobrą muzyką jest dla mnie idealne i w ten sam sposób staram się komponować moje powieści. Nigdy nie miałam ambicji, by sięgać gwiazd. Lubię komercyjne rzeczy, które jednak nie są przewidywalne i proste. Sama nie lubię ciężkich lektur i oraz takich, które są zbyt poważne i nadęte. Najlepiej mi się czyta o trudnych tematach, ale kiedy lektura jest tak napisana, że pochłaniam ją jednym tchem. Jeśli więc tak spostrzega się moje powieści, to bardzo się cieszę.

Wywiad z Mają Porczyńską - autorką "Heterezady"

Szczegóły

Kategoria: Wywiady

Utworzono: piątek, 15, marzec 2013 15:04

Autor: Katarzyna Pessel

Wywiad z Mają Porczyńską 

- autorką "Heterezady"

Maja Porczyńska, miłośniczka muzyki lat osiemdziesiątych, samochodów i kryminałów, interesująca się starożytnym Egiptem, zbiera aforyzmy, uwielbia dalekie podróże, filmy, rozmowy z przyjaciółmi i półwytrawne różowe wino. Jest tłumaczem przysięgłym języka niderlandzkiego, jej wzorem jest Ernest Hemingway, podziwia go za piękny, niepowtarzalny styl, wrażliwość i umiejętność wyrażania głębokich myśli w prosty sposób. Pisanie jest dla niej ujściem dla kłębiących się przemyśleń, wrażeń i doświadczeń, dla historii, którymi warto dzielić się z Czytelnikami. Jest źródłem radości, ale i zadumy. W 2007 roku ukazał się jej debiutancki zbiór opowiadań pt. „Bliżej, niż myślisz” (Wydawnictwo TELBIT). Nakładem wydawnictwa MWK na początku 2013 r. została wydana „Heterezada”.

Katarzyna Pessel: „Heterezada” jest już drugą książką w Twoim dorobku,  pierwszą był zbiór opowiadań „Bliżej, niż myślisz”. Czy tematyka tych tytułów ma punkt wspólny?

Maja Porczyńska: Te dwie pozycje różnią się przede wszystkim gatunkiem literackim. „Bliżej, niż myślisz” to zbiór 26 opowiadań, zaś „Heterezada” to powieść obyczajowa z wieloma bohaterami i wątkami pobocznymi. Jeśli miałabym podać jakiś wspólny mianownik, to chyba byłaby to warstwa psychologiczna postaci – lubię zgłębiać zakamarki psychiki ludzkiej, pokazywać wewnętrzną walkę bohaterów z ich ograniczeniami, przemyśleniami, zahamowaniami, obawami, całym wachlarzem emocji. Nie jest to jednak łopatologiczna psychoanaliza. Przedstawiam świat widziany oczami postaci, z którymi Czytelnik może się utożsamiać, nie oceniam ich zachowania, chociaż Blanka na przykład momentami bardzo mnie denerwowała swoim uporem, zaś Darek swoim niezdecydowaniem.

Wywiad z Marią Ulatowską, autorką m.in. "Kamienicy przy Kruczej"

Szczegóły

Kategoria: Wywiady

Utworzono: czwartek, 14, marzec 2013 12:00

Prezentujemy wywiad z Marią Ulatowską, który został przeprowadzony przez Natalię Lach i zamieszczony na portalu Stowarzyszenia Beit Lubsko.

Link do portalu: http://beit.lubsko.pl/publikacje/25-wywiad-z-maria-ulatowska

Autorka rozkochana w czytaniu. O miłości, już nie tej do czytania pisze… W najnowszym utworze „Kamienica przy Kruczej” pojawiają się piękne obrazy przedwojennej Warszawy, skomplikowane i trudne losy bohaterów oraz wątek nam najbliższy… Z Marią Ulatowską rozmawiałam o inspiracji, kreowaniu tożsamości bohaterów oraz motywie żydowskim w utworze. 

Natalia Lech: Skąd czerpała Pani inspiracje do zbudowania tak pięknego obrazu współżycia Polaków i Żydów w międzywojennej Warszawie?

Maria Ulatowska:Całe swoje życie czytam, różne książki. Nie dzieliłam ludzi na Żydów i nie-Żydów aż do momentu, w którym zaczęłam czytać takie książki np. jak „Dziennik Anny Frank”, która to lektura stała się dla mnie czymś w rodzaju „Chaty wuja Toma”. Jako dziecko nie mogłam zrozumieć, jak ludzie ludziom mogą zgotować taki los. Potem już zaczęłam rozumieć, że dla niektórych ludzi pojęcie Żyd jest pojęciem pejoratywnym. Dla mnie jednak – i dla mojej rodziny – pojęcie Żyd było pojęciem takim, jak Polak, Francuz, Niemiec, katolik, protestant, człowiek. I chciałam wierzyć, że są i tacy sąsiedzi, którym sąsiedztwo innego – człowieka właśnie – nie przeszkadza, z żadnej przyczyny, a już najmniej z przyczyn narodowościowych lub wyznaniowych.