"Śmierć w blasku fleszy" Alek Rogoziński (wyd. Edipresse Książki)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: sobota, 23, marzec 2019 18:51

Autor: Katarzyna Pessel

Miłego złego początki? Może na pierwszy rzut oka i to jedynie dla niewtajemniczonych. Świat mody i to tej z najwyższej półki kryje wiele ciemnych sekretów, niektóre z nich mogą być zabójcze. Dosłownie, nie w przenośni, a jakie jest do tego celu najlepsze miejsce? W blasku fleszy oczywiście!

To miał być niezapomniany pokaz tuzów polskiego haute couture. Wszystko zapięte na ostatni guzik vel agrafkę, światła skierowane na piękne modelki i przystojnych modeli na wybiegu oraz gwiazdy, zasiadające w pierwszych rzędach. Wreszcie kulminacja … ale nie taka jakiej się ktokolwiek spodziewał. Oczywiście strzały miały paść, lecz to powinien być element show, a nie najprawdziwsze zabójstwo, nawet jeśli niezamierzone. Mario i Miśka wiele obiecywali sobie po tym pokazie, ich agencja jest organizatorem i od tygodni dzień w dzień zajmują się tylko i wyłącznie, no prawie, niekończącymi się sprawami związanymi właśnie z tym pokazem. Od sukcesu tej imprezy zależy wiele, zazdrosnych jest mnóstwo, a problemów lista wydłuża się z każdą godziną. Jednak śmierci na wybiegu nie było w żadnym scenariuszu i chociaż policja od razu wzięła się do roboty to prywatne dochodzenie rusza bardzo szybko rusza. Jakby nie było główną podejrzaną jest ktoś z agencji Maria i Miśki, co wcale nie polepsza ich sytuacji, na tym nie koniec kłopotów. Rodzicielka tej drugiej zgłasza chęć poprowadzenia śledztwa, w imię pomocy i zamiłowania do suspensu, co wcale nie wydaje się plusem dla całej sytuacji. To nie koniec zamieszania, raczej początek, bo świat mody wbrew pozorom ma dużo na sumieniu, chociaż o jakichkolwiek wyrzutach na nim trudno mówić. Trup trupem, lecz trzeba ratować co się da czyli dobre hmm imię firmy, no i udowodnić niewinność co oznacza, że trzeba zagłębić się w meandry zawiłych koneksji, zależności oraz przede wszystkich osobistych sympatii i antypatii. Jak w tym chaosie znaleźć autora zbrodni? Mario, Miśka i szanowna Mamusia powoli przekopują się przez modowe bagienko, odkrywając przy tym niemało …

Komedia kryminalna z zagadką kryminalną, której nie powstydziłaby się Agatha Christie z wielką modą oraz wszystko wiedzącym portalem plotkarskim w tle. Czy to mało, czy może za dużo? W przypadku „Śmierci w blasku fleszy” w sam raz, co z ogromną dawką humoru, czasem w odcieniu czerni, i satyry sprawia, iż czas spędzony na lekturze mija szybko i więcej niż przyjemnie, że o wybuchach niekontrolowanego śmiechu nie wspomnę. Oczywiście najważniejsze jest śledztwo, które wbrew pozorom poprowadzone jest zgodnie z regułami sztuki, czasem trochę naciągniętej, ale zawsze z odkrywaniem intrygujących detali po drodze. Zabawa konwencją po raz kolejny jak najbardziej jest udana, a w wykonaniu Alka Rogozińskiego dodatkowo zawiera wiele niuansów, jakoś tak przypominających, przypadkowo lub nie, znane realia. Czy pisarz puszcza oko do czytelników w tej kwestii czy też to nadinterpretacja to już każdy musi rozstrzygnąć sam, jednakże jest to kolejny interesujący wątek, z długiej listy zresztą. „Śmierć w blasku fleszy” jest godnym uwagi połączeniem kryminału z lżejszym klimatem, a co równie ważne daje możliwość zapoznania się z całą plejadą niezapomnianych postaci, z jakimi warto by było się jeszcze spotkać.

„Trzynasty dzień tygodnia” Ryszard Ćwirlej (wyd. Muza)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: czwartek, 21, marzec 2019 17:54

Autor: Katarzyna Pessel

Czasem splot okoliczności sprawia, że łączą się drogi ludzi w momencie najmniej spodziewanym i tym samym zmienia się wiele z ich zamierzeń. Nie zawsze od razu jest to widoczne, niekiedy dopiero w końcowym podsumowaniu, dostrzega się cienkie nitki, łączące z pozoru nic nie mające ze sobą sprawy. Zwłaszcza w przypadku kryminalnego śledztwa.

Z pozoru prawie nie mające ze sobą nic wspólnego wydarzenia, oprócz kolejnych trupów, nie mogą być przypadkowe. Do takich wniosków szybko dochodzi porucznik milicji obywatelskiej Alfred, zwany Fredem, Marcinkowski. Nawet jest mu na rękę nagłe „pojawienie” się denatów, zwłaszcza w świetle wydarzeń z pierwszych godzin trzynastego grudnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego  pierwszego roku. Przyglądając się bliżej więcej punktów wspólnych zostaje zauważonych, lecz nadal brakuje motywów lub raczej motywu. Jednak niezaprzeczalnie dokonano zbrodni i sprawców trzeba znaleźć, chociaż tropów mało, za to chcących mieć udział w śledztwie aż nadto. Morderstwami zaczyna się także interesować SB, no i zwierzchnicy także oczekują szybkich wyników. Dwa trupy to dużo, zwłaszcza w niespokojnej, grudniowej, atmosferze oraz gdy prowadzi się wyścig z innymi służbami. Ale zespół śledczy, wydający się tylko na pierwszy rzut mocno niedobrany, zbiera coraz więcej śladów oraz poszlak, teraz pozostaje jedynie odsiać plotki od prawdy i nie dać się wyprzedzić innym. To ostatnie nie jest łatwe, zwłaszcza, że do rozgrywki wkracza jeszcze jeden  gracz, a i ustalenia śledcze rzucają na zabójstwa i ich kulisy nowe światło. Takiego finału dochodzenia nie spodziewał się nikt, zwłaszcza porucznik Marcinkowski, lecz nie on jeden jest zaskoczony, czasem ten kto jest najmniej brany pod uwagę staje się prawdziwym czarnym koniem …

Polityczne aresztowania, stan wojenny, czołgi na ulicach i … prawdziwe kryminalne śledztwo z wieloma wątkami i niuansami czyli „Trzynasty dzień tygodnia” Ryszarda Ćwirleja. Rasowy kryminał, prowadzący nas poznańskimi zaułkami podczas godziny policyjnej oraz grudniowych, mroźnych, dni i nie tylko po to by rozwiązać prawdziwie morderczą zagadkę w klasycznym stylu. Historyczna data jest punktem wyjścia dla śledztwa przypominającego swoją konstrukcją te ze starych powieści, lecz także mocno osadzonego w historycznych realiach, ale nie jedynie. Na uwagę także zasługuje wplecenie poznańskiej gwary do dialogów, lecz wszystko to stanowi jedynie tło dla bohaterów i przede wszystkim ich dochodzenia do prawdy, nie tak oczywistej jak się wydaje prawie do samego końca. Kryminalny suspens wciąż jest na pierwszym planie, a postacie zaangażowane są w jego wyjaśnienie wbrew temu, co dzieje się wokoło. Swoisty koloryt gwary i milicyjnego środowiska stają się elementami składowymi fabuły prawie na równi z zabójczą enigmą. Ryszard Ćwirlej po mistrzowsku wykorzystał fakty do stworzenia sensacyjnej, literackiej, fikcji przyciągającej uwagę od pierwszej strony i do ostatniego zdania.

"Ostrze nocy" Eliza Drogosz (wyd. Edipresse Książki)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: niedziela, 17, marzec 2019 19:24

Autor: Daria Lizoń

,,Ostrze nocy” zwróciło moją uwagę ze względu na motyw mitologii egipskiej, której nie ma za dużo w literaturze. Autorzy częściej sięgają  po grecką, rzymską czy nawet nordycką antologię legend i mitów. Skuszona więc upałem, piaskiem i powrotem egipskich bogów do naszego świata, zasiadałam do lektury.

 Już na wstępie bardzo spodobało mi się jej wydanie. Matowa okładka, utrzymana w kolorystyce piasku i turkusu już oddaje klimat całej treści. Nie ma tu niestety skrzydełek, za to jest spis treści, a każdy rozdział ma swój tytuł. Czcionka przyjemna dla oka, a kartki w kolorze beżu ułatwiały mi szybkie czytanie. Dlatego same wydanie oceniam na 5, jednak zapytacie  zaraz, a  co z treścią ?

Na samym początku, mimo prologu wprowadzającego do fabuły, nie umiałam się odnaleźć. Pewnie to za sprawą  tego, że nie czytałam poprzednich tomów. Zalana mnogością bohaterów troszkę się gubiłam. Jednak im dalej byłam tym lepiej rozumiałam fabułę i role poszczególnych postaci.  Więc jeśli tak jak ja nie znasz poprzednich 2 tomów to lepiej zacznij tę przygodę od nich.  Muszę przyznać, iż bardzo zaciekawiła mnie historia ukryta na kartach powieści. Budzący się bogowie w ciałach nastoletnich śmiertelników, stylem przypominały mi powieści  Riordana, którego uwielbiam.  Jak też na samym wstępie zaznaczyłam, jest mało książek które odnoszą się do mitologii egipskiej, więc z zapartym tchem śledziłam poczynania bohaterów.

Co do samych bohaterów, mamy tu do czynienia z nastolatkami.  Jak wspomniałam jest ich tu dużo, a każdy ma swoją rolę do odegrania. Na samym końcu jest spis, gdzie autorka umieściła krótkie notki o bogach jak i samych postaciach, co uważam za świetny pomysł. Kogo najbardziej polubiłam? Niestety nie mam takiej osoby. Może to ze względu na różnice wieku lub jak wspomniałam wcześniej zbyt wielu bohaterów, o których ja mało się dowiedziałam. Myślę, że  ta powieść  może przypaść do gustu młodzieży ze względu na współczesny język, jakim posługują się  postacie  i młody wiek. Sądzę, iż właśnie oni nawiążą jakąś nic porozumienia z bohaterami tejże powieści.

 Sama fabuła jest niestabilna. Mam na myśli tutaj akcję raz rozpędzającą się do granic możliwości, by za chwilę zwalniajacą i czasem wręcz zanudzającą czytelnika dość dogłębnymi, przydługimi opisami.  Co zaś tyczy się mitologii egipskiej to widać, że autorka odrobiła lekcje i wspaniale przybliża pustynne opowieści o bogach. Muszę przyznać, iż jest to najmocniejsza strona tej książki.  Bardzo spodobał mi się również sam pomysł , przebudzenia się bogów w ciałach nastolatków.

Podsumowując książka ,, Ostrze nocy”  to dobra powieść, która przedstawia mitologię egipską. Posiada mocne jak i słabe strony,  równoważące się wzajemnie.  Jeśli lubicie tematykę egipską to warto sięgnąć po tę pozycję by  poczuć piasek na twarzy i poszybować na skrzydłach Horusa do zamierzchłych czasów, w jakich to bogowie stąpali po ziemi.  Połączenie starożytności i współczesności uważam również za udany zabieg. Minusem dla mnie byli bohaterowie i niemożność utożsamienia się z nimi czy  po prostu polubienia. Akcja, raz przyspieszająca, a raz zwalniająca  podczas lektury , również mi przeszkadzała. Jednak mimo wszystko sądzę, iż choć nie jest to arcydzieło , to według mnie warto sięgnąć po tę powieść ze względu na mitologię egipską, będącą tutaj najmocniejszą stroną i zarazem atutem tej książki.

"Randka z Hugo Bosym" Agnieszka Lingas-Łoniewska (wyd. Burda)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: wtorek, 12, marzec 2019 18:13

Autor: Katarzyna Pessel

Przypadek bywa czasem chichotem losu, dość głośnym i z lekkim odcieniem złośliwości, niosącym się jak echo. Na jego karb można złożyć wiele, lecz zdarza się, że staje się on początkiem czegoś, co w ogóle nie mieści się w jakichkolwiek planach. No chyba, że mówimy o szczęśliwym fatum, uśmiechającym się szeroko i od czasu do czasu przypominającym, iż pakowanie się w kłopoty jest naszą specjalnością.

Splot okoliczności, fartowny pech – wcale na taki nie wyglądający oraz cała seria mniejszych i większych katastrof czyli kilka dni z życia Jagody Borówko, po których można by powiedzieć, że los coś zawzięty jest na nią. Jednak nie ma czasu zbyt długo się zastanawiać gdyż pewien aktywny uczestnik tego chaosu, w osobie Hugo Bosego, okazuje się być nowym szefem uroczej jego sprawczyni. Taki obrót spraw prowadzi do wielu ekscytujących momentów, ale także jest źródłem dylematów, gdyż nie tak łatwo pogodzić pracę oraz rodzących się uczuć. Czy faktycznie tych dwoje mając się ku sobie, będzie umiało zachować dystans? Przeznaczenie przewrotnie to stwarza odpowiednie sytuacje, to stawia przeszkody, no i nie daje się zapomnieć, że jakieś fatum nad Jagódką i Hugo wisi vel snuje się za nimi. Jednak ta dwójka tak łatwo nie daje za wygraną, przecież pewne uczucia warte są by powalczyć o nie i wbrew wszystkim oraz wszystkiemu. Nawet jeśli wydaje się, że tym razem pech i ludzie zawiązali przeciwko nim spisek.

Agnieszkę Lingas-Łoniewską czytelnicy poznali już od mrocznej i kryminalnej strony, ale również emocjonalnej oraz komediowej. W jej najnowszej książce spotykamy się z ogromną dawką humoru oraz bohaterami, jacy na długo zapadną w pamięci. Można by ich porównać do wielu kultowych postaci literackich i filmowych, lecz w tym przypadku jest to niepotrzebne, gdyż stanowią oni klasą sami w sobie, a ich osoby nieraz będą wspominane. Pisarka postawiła na komizm sytuacyjny oraz charakterologiczny, a dialogi są nie jedną, ale wieloma wisienkami na torcie. „Randka z Hugo Bosym” to nie tylko przezabawna komedia, lecz i korowód bohaterów, którzy mają mniejszy lub większy dystans do siebie oraz wydarzeń, jakich są elementem sprawczych. W końcu każda z nas ma lub przynajmniej chciałyby mieć coś z Jagody Borówko, o ognistej fryzurze, figurze i uosobieniu, tak malowniczo opisanej przez autorkę, a w towarzystwie ze swoimi przyjaciółmi tworzącej po prostu bombowy pakiet. Oczywiście Agnieszka Lingas-Łoniewska nie na darmo jest nazywana Dilerką Emocji, bo i tych nie zabraknie w „Randce z Hugo Bosym”, wirtuozersko dobranych do postaci i ich charakterów. Pod lżejszą warstwą kryje się poważniejsza, o jakiej często zapominamy patrząc na uśmiechniętych ludzi, radzących sobie z rzeczywistością z uśmiechem na twarzy. Jeśli do zestawu, w którym już znajduje się ogromna porcja humoru, więcej niż lecznicza dawka uczuć, zapadający w pamięć bohaterowie dodamy zmysłowość to otrzymamy niezapomniane spotkanie, jakie będziemy mogli powtarzać kiedy tylko sięgniemy do książki „Randka z Hugo Bosym”