Spotkanie autorskie z Jackiem Piekarą

Szczegóły

Kategoria: Spotkania autorskie

Utworzono: wtorek, 16, październik 2018 17:37

Autor: Katarzyna Pessel

Oficjalna premiera i spotkanie z Jackiem Piekarą

w Warszawskim empiku Junior

przy ul. Marszałkowskiej 116/122,

18 października [czwartek], godz. 18:00

Jacek Piekara należy do najbardziej znanych autorów polskiej fantastyki.
Jest też jednym z tych twórców, których rzadko można spotkać.

Swoją obecność potwierdził również Janusz Zadura, wspaniały aktor i dziennikarz,

który przeczyta fragmenty premierowej książki Jacka Piekary!

"Wróć do Triory" Jolanta Kosowska

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: poniedziałek, 15, październik 2018 17:59

Autor: Agnieszka Grabowska

Nie zgadzam się, z opinią widniejącą na skrzydełku okładki,  w której mowa o tym, że "Wróć do Triory" to powieść, którą każda kobieta powinna  mieć na swojej półce. Owszem, nie zaprzeczam - warto ją przeczytać, ale uważam, że niekoniecznie będzie się do tej książki wracać, znając już wszystkie tajemnice i mając odkryte wszystkie karty tej ładnie opowiedzianej historii. Poza tym, mężczyźni także mogą spokojnie sięgnąć po tę lekturę, bowiem choć wątek uczuciowy jest w niej obecny i niezwykle ważny, to jednak nie przesądza o całości, nie mamy do czynienia ani z romansem, ani z lekką obyczajówką, w których zazwyczaj gustują kobiety. Nie popieram szufladkowania książek,  określenie "literatura kobieca" jest dla mnie tylko umowne. Posługując się jednak tym schematycznym podziałem, "Wróć do Triory" nie zakwalifikowałabym do "babskich" powieści.  To bowiem utwór uniwersalny, niosący treści, które mogą  usatysfakcjonować  czytelników niezależnie od płci., toteż polecam go wszystkim, ale podkreślę - tym, nie unikającym trudnych tematów, takich jak walka z poważną chorobą.

Jakiś czas temu wśród dziewczynek był istny szał na "Lol Suprise", kule, które w kilku warstwach skrywają rozmaite niespodzianki: naklejki, konfetti, zaszyfrowane wiadomości, w końcu laleczkę i jej akcesoria. Najnowsza powieść Jolanty Kosowskiej,  przypomina właśnie taką zabawkę odsłaniając przed czytelnikami coraz to nowe postaci, nowe wątki i miejsca...

Zaczyna się od Filipa, maturzysty z problemami (uzależnienie od narkotyków, życie po detoksie, toksyczni rodzice), któremu korepetycji z historii (i z życia) udziela Marcin, nietuzinkowy nauczyciel, mający za sobą pokonanie poważnej choroby. Rozwija się wątek Jakuba, utalentowanego pianisty, który uczył grać Filipa, a teraz sam musi wycofać się z koncertowania, z powodu niepokojąco pogorszającego się stanu zdrowia. Teraz jemu pomaga Marcin, ale na wsparciu duchowym, motywowaniu i opowiedzeniu o swojej walce z chorobą się nie kończy. Wyruszy on do Włoch, na poszukiwanie Weroniki, dziewczyny Jakuba, a swojej dawnej uczennicy - jej wątek poznajemy także poprzez wpleciony w fabułę pamiętnik. W malowniczej , położonej w Alpach tajemniczej Triorze wraz z bohaterami podążymy tropem legendy sprzed wieków, legendy o czarownicach... 
Trudno streścić fabułę bez wyjawiania kluczowych treści, zatem poprzestanę na zdaniu: to  dość smutna,  intrygująca opowieść, która nie pozostawia czytelnika obojętnym.

Autorka zaskakuje na każdym kroku, splatając losy postaci, teraźniejszość z przeszłością, rzeczywistość z nutami niesamowitości. Ciekawa, dość wciągająca fabuła, tzw. psychologia postaci oraz malownicze włoskie pejzaże i koloryt Triory stanowią niewątpliwie atuty tej powieści. Czytelnik jednak może poczuć się nieco zagubiony, zastanawiając się, czyja historia właściwie ma być główna, najważniejsza, czy wszystkie postaci są niezbędne? Niedosyt może pozostawiać zbyt łatwe rozwiązanie sprawy, wokół której i tak narosły niejasności. Minus należy także postawić za brak dostatecznego zróżnicowania języka bohaterów, niestety,  trochę dało się odczuć monotonię wypowiedzi. To wszystko nie przekreśla jednak książki, trzeba przyznać, że jest inna, zapamiętywalna, a autorka potrafi rzetelnie władać piórem.
Ze względu na poruszoną tematykę choroby (skupiono się raczej na jej pokonywaniu, podejmowaniu działań w tym niekonwencjonalnych itp.), "Wróć do Triory" może okazać się dla niektórych "nieprzyswajalne". Akcenty położone są jednak bardziej na aspekt psychologiczny, a nie fizyczny. Walorów historyczno-geograficznych tej książki nie można nie zauważyć, zatem ogólnie warto sięgnąć po 'Triorę'.

Jolanta Kosowska jest zdecydowanie niedoceniana, zbyt mało popularna, nie promowana. A szkoda, bo pisze o ciekawych i ważnych sprawach, daje w powieściach wyraz swoim ulubionych podróżom, kreuje ciekawe, sylwetki postaci. Swoją twórczością wyróżnia się pozytywnie w zalewie czytadełek o nieskomplikowanych fabułach. Choć do książkowej Triory raczej nie wrócę, to z przyjemnością sięgnę po inne książki tej autorki, która prywatnie jest lekarzem. Zdecydowanie powieści Kosowskiej mają to "coś", co je wyróżnia i sprawia, że dostarczają czytelniczej przyjemności, ale i dają do myślenia, przy tym potrafią zaskakiwać.
Polecam na długie jesienne wieczory.

"Twarz Grety di Biase" Magdalena Knedler (Novae Res)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: sobota, 13, październik 2018 16:53

Autor: Katarzyna Pessel

Obrazy nie zawsze odczytywane są właściwie i zgodnie z zamysłem ich twórcy. Czasem są one zagadką, której rozwiązanie dane jest poznać nielicznym. Tajemnica w niej ukryta może stać się nieoczekiwanym impulsem, pociągającym za sobą łańcuch wydarzeń zmieniający wszystkich i wszystko, co staniu mu na drodze.

Skromność nie zawsze jest cechą spotykaną u artystów. Dlaczego ktoś mający niewątpliwy talent umniejsza go? Adam Dancer jest zafascynowany pracami włoskiej malarki Greti di Biase, tworzącej obrazy zapadające w pamięć i serce. Właściciel galerii sztuki dostrzega w nich coś co nie pozwala mu na traktowanie ich w kategorii kolejnych płócien – towarów. Autorka pozostaje w cieniu i niechętnie dzieli się informacjami o sobie i tym co inspiruje ją. Jednak Adam wciąż pyta i czeka na odpowiedź, korespondencyjna znajomość pozwala mu poznać tajemniczą malarkę, lecz wciąż pozostaje w nim niedosyt i pewność, że to co najważniejsze wciąż nie zostało powiedziane. Ale czy wolno mu naruszać granice nakreślone przez Gretę? Z jakiegoś powodu dzieli się z nim jedynie wybranymi informacjami, skądinąd Adam także ma swoje sekrety, ale również nie jest gotowy na podzielenie się nimi. Tych dwoje wiele skrywa przed światem i nie tak łatwo im odsłonić się przed kimkolwiek, nawet przed sobą samym. Jednak obrazy nie pozwalają zapomnieć o Grecie, wciąż jest w myślach Dancera i nie pozwala mu skupić się na niczym innym. Czy podróż do Włoch ukoi jego umysł? A może przyniesie coś czego nikt nie spodziewał się, burzącego dotychczasowe status quo?

Niezwykle poruszająca, grająca na emocjach jak najlepszy wirtuoz, pełna tajemnic i niejednoznaczna. Taka jest „Twarz Grety di Biase”, ale i mająca w zanadrzu jeszcze więcej niespodzianek. Każdy rozdział odkrywa fragment historii i skłania do refleksji nad tym, co już Magdalena Knedler powiedziała ustami swoich bohaterów oraz nad tym, co stanowi źródło ich słów. Fabuła po części oparta jest o wiadomości mailowe, które jednak nie są krótkimi notkami, lecz prawdziwymi rozmowami listownymi, pełnymi przemyśleń i poznawania siebie nawzajem. „Twarz Grety di Biase” jest swoistym studium znajomości dwojga ludzi, poranionych przez świat, nie gotowych na to nowy związek, ale powoli odsłaniających swoją duszę i umysł. Książka ta zasługuje na uwagę z wielu powodów, jednym z nich jest plastyczność opisów oraz symbolika ukryta w obrazach idealnie współgrających z akcją. Zresztą stanowią one osobny wątek zdający się spajać wszystkie inne, od nich tak naprawdę wszystko się zaczyna i na nich kończy, postacie za ich pomocą, mniej lub bardziej świadomie, komunikują się nie tylko z sobą, lecz i z czytelnikami. Pisarka subtelnie opowiada historię swoich bohaterów,  niczego nie przyśpiesza, nie ponagla nikogo, kolejne wydarzenia raz następują szybciej, a raz wolniej, nic nie jest podane „ na siłę”, zamiast tego jest szansa dla czytających na ich własną interpretację i skonfrontowanie jej z wizją pisarki. Historia „Twarzy Grety di Biase” to jednocześnie opowieść skomplikowana i prosta, łącząca słowa i obrazy w wysmakowaną opowieść o kobiecie i mężczyźnie, przeszłości i teraźniejszości oraz nadziei, która pozwala stawić czoła lękom

"Delectorzy" Olga Rzepa (Novae Res)

Szczegóły

Kategoria: Recenzje

Utworzono: środa, 10, październik 2018 19:42

Autor: Daria Lizoń

Kiedy przeczytałam opis książki i dodatkowo zobaczyłam tę piękną okładkę to wiedziałam, że musze jak najszybciej zapoznać się z tą historią. Jednak czy piękny wygląd i ciekawy opis sprostają wymaganiom na świetną powieść fantasy?  Zaraz się przekonacie co ja sądzę o tej historii. Nie przedłużając, zaczynajmy. Książka jest standardowego wymiaru A5. Miękka okładka ze skrzydełkami, matowa, na szczęście nie zostawia się na niej odcisków palców. Przepiękna nostalgiczna okładka, utrzymana w odcieniach czarnego, szarego i niebieskości, kusi czytelnika do szybkiego przeczytania. Samotne drzewo, pola, mgła, brudna zapłakana dziewczyna pobudzają naszą wyobraźnie. Beżowe strony i przyjemna czcionka na pewno ułatwią szybkie czytanie. Rozdziały są ponumerowane, a sama książka nie jest gruba, więc można zabierać ją ze sobą. Całość wydania oceniam na:5

Bohaterką jest Alison Kallervelt, która od samego początku przedstawia się czytelnikowi jako osoba odbiegająca od innych nastolatków. Czym się wyróżnia? Tym, że potrafi  czytać w myślach i posługuje się telepatią, chociaż jest to rok 2538 i nikogo nie powinny dziwić takie rzeczy (cywilizacja powinna być  już bardzo rozwinięta) to okazuje się, iż tak w zasadzie to niczym nie różni się ten świat od naszego. Alison chodzi do szkoły, ale jest wyobcowana i nie ma przyjaciół. Kiedy dostaje tajemniczy list, w jakim dowiaduje się, że jest jednym z pięciu Delectorów, jej świat przyspiesza, lecz czy aby na pewno? No właśnie takim sposobem dostaje się do ,, klubu” wraz ze swoim bratem. Wydawać by się mogło, iż znalazła się wśród swoich, jednak nie, tutaj również jest ,, odmieńcem”. Nie będę zdradzać dlaczego,  to musicie już doczytać. Mamy jeszcze cztery osoby, będące Delectorami. Jednak  jest tak  mało o nich informacji, że nawet krótki opis zdradziłby fabułę, więc lepiej zapoznać się z tym wątkiem osobiście.

Roy Kallervelt, brat Alison, od dawna wie kim ona jest, jednak dla jej dobra musi milczeć. Połączenie z siostrą sprawia, iż jest Wtajemniczonym, czyli opiekunem, ochroniarzem, przewodnikiem dziewczyny.  Roy to bardzo inteligentny chłopak, uwielbiający medycynę, sam wymyśla różnorodne leki, jest też najlepszym przyjacielem naszej bohaterki.

No dobra, ale kim są ci Delectorzy?  To grupa osób, której celem  jest zaprzestanie rozlewu krwi na ulicach, za wszelką cenę muszą utrzymać ład i porządek, a przede wszystkim pokój  na świecie.  Każdy z nich ma swoje umiejętności nadprzyrodzone, mające im pomóc w walce z Reubaltaches. To obóz przeciwny, walczący z naszym klubem, wrogowie, jakim zależy na ciągłych konfliktach, wojnach i kłótniach.  Bardzo mnie zaciekawili bowiem byli twórcami i kreatorami różnych, mitologicznych, stworzeń, które budzili do życia, by te polowały na Delectorów. Niestety niezbyt wiele jest w książce o nich wiadomości, a szkoda, gdyż są bardzo interesującymi osobami.

 Fabuła lub raczej pomysł na nią był genialny. Wojna bogów i biedni ludzie, którzy są wmieszani w cały konflikt, przypomina nam świetne opowieści mitologiczne, chociaż samo wykonanie dla mnie kulało. Bowiem co akcja nabierała tempa, zostawała przerywana, bo bohaterka mdleje albo doznaje jakiegoś urazu i dowiaduje się od innych co dalej się działo. To powodowało, że cała historia niczym auto gdy przyspiesza to zapala się czerwone światło i znowu musiało ruszać oraz rozpędzać się i tak bezustannie. Powodowało to monotonność książki była monotonna, a bohaterowie nie wywoływali u mnie jakichkolwiek emocji. Ot byli i już.

Podsumowując ,, Delectorzy” to książka, która na samym początku wydawała się być czymś świeżym i przede wszystkim świetnym. Niestety mnie nie zachwyciła. Uwielbiam fantastykę, dlatego bardzo się ucieszyłam kiedy wzięłam do ręki tę powieść. Niestety im dalej tym bardziej mój zachwyt i entuzjazm opadały, niczym ciasto wyjęte prosto z pieca. Co tu nie zagrało? Przede wszystkim bohaterowie, choć bardzo się starałam to nie mogłam nawiązać nici porozumienia czy sympatii z jakimkolwiek bohaterem. Byli dla mnie bardzo papierowi, płascy i bez wyrazu. Może to kwestia wieku ? Z drugiej strony nie jedna młodzieżówka spowodowała, iż zakochałam się w postaciach, również mających po szesnaście czy piętnaście lat.  Kolejną kwestią jest akcja, która w najlepszym momencie zostaje przerwana. Pomijanie lub nierozwinięcie danego wątku, powodowało, iż zamiast czerpać radość z czytania, normalnie męczyłam się, brnąc przez tą powieść. Plusem dla mnie był język,  utrzymany w stylistyce młodzieżowej i lekkiej. Hybrydy, mitologiczne stworzenia oraz bogowie zachwycili mnie, ale trochę to za mało bym mogła powiedzieć nie jest źle. Pomysł był świetny, jednak wiele niedociągnięć powoduje, że książka traci na tym wiele. Jak dla mnie wielka szkoda, bo widać potencjał i historia ta mogłaby być moim kolejnym odkryciem roku, a tak jest rozczarowaniem. Widać czasem okładka to nie wszystko….